Film:&nbsp;Spider-Man: Across the Spider-VerseYönetmen:&nbsp;Joaquim Dos Santos, Kemp Powers, Justin K. ThompsonSüre:&nbsp;140 dakikaYapım yılı:&nbsp;2023Bazı büyüme hikâyelerinin esas meselesi genelgeçer büyüme sancılarından ötesine geçer: Herkesten farklı olduğunu anlamak, "normalin" dışında kaldığını fark etmek, çoğunluğun kurallarıyla dönen bir dünyada azınlık olmak; fiziksel özelliklerin, cinsel kimliğin ya da etnik kökenin nedeniyle dışarıya itilmek ya da itileceğini düşünmek... Herkesin bir büyüme hikâyesi vardır. Ve benim hikâyeme Spider-Man eşlik etti. Radyoaktif bir örümcek tarafından ısırıldıktan sonra süper güçlere sahip olan liseli Peter Parker'ın ezbere bildiğim hikâyesinin sinemadaki farklı izdüşümlerini Tobey Maguire, Andrew Garfield ve Tom Holland'ın geçirdiği dönüşümlerle izledim; kendi dönüşümümü ve kabullenişimi Tobey Maguire ve Andrew Garfield arasında bir yerde yaşadım.&nbsp;"Ezbere bildiğim" dedim ya; işte 2018 yılında gösterime giren animasyon film Spider-Man: Into the Spider-Verse,&nbsp;hikâyesinin herkes tarafından ezbere bilindiğinin bilincinde olarak çıkmıştı yola. Peter Parker'ın, namıdiğer Spider-Man'in ölüm haberiyle sarsılan bir evrende yaşayan; siyah ve Latin Amerikalı köklere sahip liseli genç Miles Morales de filmin kendisi kadar farkındaydı hikâyesinin ezbere bilindiğinin ve sil baştan anlatıldığının. Aynı evrende yeni bir Spider-Man yaratan yeni bir örümcek ısırığı, çoklu-evrende yarattığı anormallik sebebiyle türlü evrenden Spider-Man ve Spider-Woman'ları (hatta bir Spider-Pig'i) Miles'ın evreninde toplamış ve hem hikâye anlatıcılığı hem de animasyon teknikleri açısından çığır açan bir film ortaya çıkarmıştı.İlk film o klasik mesajın ("Büyük güç büyük sorumluluk gerektirir.") olduğu kadar bir açılma sürecinin filmiydi. Miles'ın yeni Miles'ı, yani kendini ve gücünü kabullenişinin filmi. Büyürken, kendimizi anlamaya ve kabullenmeye çalışırken beynimizin içinde dolaşan onlarca farklı "bizin" farklı şekil ve suretlerde tezahür etmiş hâlleri filmde Miles'ın kendiyle barışması için bir araya geliyor ve onun kendini kabullenmesi için birlik oluyordu.&nbsp;Beş yıl sonra gelen devam filmi Spider-Man: Beyond the Spider-Verse, bir kez daha farklı evrenlerden onlarca Örümcek-İnsanı bir araya getiriyor. Bu kez Miles; farklı evrenlerin yüzleşmek zorunda kaldığı bir tehditle karşı karşıya kalıp işleri kendi başına düzeltmeye çalışınca, ilk filmden hatırladığımız Örümcek-Kadın Gwen Stacy dâhil birçok Örümcek-İnsanı yanında değil karşısında buluyor. Devam filmleri aynı tadı vermez, bilirim. Ama iç içe geçen farklı animasyon tekniklerinin ahengi, yaratılmış farklı evrenlerin görsel zenginliği ve Daniel Pemberton'ın temposu yüksek müzikleri ilk filmin çizgisini korumakla kalmayıp onun ötesine geçmeyi başarıyor. Oscar ödüllü ilk filmin verdiği bir solukta okunan çizgi roman tadı bu filmde de var: 140 dakikanın nasıl geçtiğini asla anlamıyorsun. Üstelik o 140 dakikanın sadece bir "Bölüm 1" olması (filmin kaldığı yerden başlayacak Spider-Man: Beyond the Spider-Verse&nbsp;çok bekletmeden, önümüzdeki yıl gösterimde olacak) seni zerre rahatsız etmiyor.Bu ikinci filmin meselesi de büyümekle, kabullenmekle ve "Büyük güç büyük sorumluluk gerektirir." mesajıyla ilişkili pek tabii ki. Fakat film, kendini kabul etmek ya da kendini kabul ettirmekten çok gerçekleri kabulleniş süreciyle ilgili: Bazı şeylerin senin elinde olmadığı, bazı şeyleri ne yaparsan yap değiştiremeyeceğin, her şeyi düzeltmek ve yoluna koymak için bazı şeyleri fedâ etmek gerektiği ile ilgili. Miles'ın bu filmdeki yolculuğu fedâ edemeyiş ve kabullenemeyişlerin en acı, en tatsız şekilde sonuçlanabileceğini gösteriyor ve söylüyor: Yapman gereken fedâkarlıklardan kaçınır ve değiştiremeyeceğin şeyleri kabullenemezsen bu dünyanın en kötü insanıyla karşı karşıya gelirsin; kendinle. Geçtiğimiz yıl izlediğimiz bir filmden hatırlayabileceğin gibi: Hangi evrene gidersen git kaçamayacağın şeyler vardır ve "her şeyi" bir bagel'ın üzerine koymaya çalışırsan hiçbir şeyin tadını alamazsın.Nereden izleyebilirsin? Spider-Man: Across the Spider-Verse, bugün gösterime girdi.Benzer işler:<ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Spider-Man: No Way Home&nbsp;(2021, Jon Watts)</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Everything Everywhere All at Once&nbsp;(2022, The Daniels)</li></ul>

Duende

Örümcek-Evreni yine hem hikâye anlatıcılığı hem de animasyon teknikleri açısından çığır açıyor.

Örümcek-Evreni'nin kapıları bir kez daha açılıyor

<img src="https://images.aposto.com/2023/0/5/1674817394601.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.65" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Efsanevi Hulk yazarı Peter David, yıllar yıllar sonra geri döndü. Hem de Joe Fixit ile. Yanına da Yıldıray’ı almış. Daha ne isteriz ki? Bilmeyeniniz çok olabilir önceden bir tanıtayım isterim. Joe Fixit adlı arkadaşımız aslında Hulk. Bruce Banner’ın gevşekliğinden sıkılan Hulk, pılını pırtını toplayıp Las Vegas’a gidiyor. Gitmekle de kalmıyor, orada gangster oluyor. İtalyan takım elbisesi ve fötr şapkasıyla Vegas’ın en azılı mafya babasının korumalığını yapıyor. Bu fikir zaten şahane. Bir de Peter David gibi bir deha yazınca, daha ne isteyebiliriz ki? Kitap çok komik. Yıldıray Çınar şahane çiziyor. Gerçekten her şey tam olması gerektiği gibi. Peter David Hulk’ı süperstar yaparken işin içine travmaları ve çoklu kişilik bozukluğunu da ince ince katmıştı. Joe Fixit de bunun bir ürünü. En sevdiğim karakter isimlerinden biri olmuştur hep Joe Fixit, o yüzden bol bol Joe Fixit diyeceğim. Hazırlayın kendinizi.Kitap “Kim bu Joe Fixit?” diye açılıyor. İyi de yapıyor. ABD halkı bu soruya cevap veremiyor ama okuyucunun yardımına Peter Parker koşuyor. Las Vegas havaalanında bize Joe Fixit’i anlatıyor Spidey. Tam bu sırada da kapıdan beyaz ceketi, pembe pantolonu ve kocaman elmaslı bastonuyla Wilson Fisk giriyor. Biz de anlıyoruz ki bu kitap 90’lardan kopmuş gelmiş. İyi ki gelmiş. Ansızın karşısında Kingpin’i gören Peter’ın beti benzi atıyor ve hemen New York’a dönmekten vazgeçiyor. Kingpin ve yandaşlarının aralarındaki konuşmayı dinlerken Joe Fixit’in patronu ile görüşmeye gideceklerini anlıyor ve hemen takibe başlıyor. Kingpin ve Fixit’in patronu konuşmaya başlıyor. Ama olaylar Kingpin’in düşündüğü gibi gelişmiyor. Dünyadaki en büyük tanrı kompleksi Kingpin’de olduğu için de hemen ortamı dağıtmaya başlıyor. Olaylar büyümeden hemen ortaya çıkan Joe Fixit, Kingpin’i kelimenin tam anlamıyla gözleme gibi katlıyor. Sarı yelekli devi yerden yere vururken sayfanın kenarından kafayı uzatan Spidey, “Bu hayatımın en güzel günü.” diyor ve biz de aynı şekilde hissediyoruz. Ne zaman bu kadar eğlenceli, umursamaz bir sayı okudunuz sayın seyirciler? Siz bu sorunun cevabını düşünürken Spidey ve Joe Fixit asansörle kral dairesine çıkıyor. Belli ki Spidey bir süre daha buralarda kalacak. Kingpin de hayatında yediği en büyük dayağı yedikten sonra kuyruğu bacakları arasında kaçıyor ve ben de çok uzun süredir okuduğum en komik sayfayı okuyorum. Yıldıray Abi, ellerine sağlık valla. Bir visual gag bu kadar güzel çizilir. Yıllar boyu çizgi roman okuyucularının aklından çıkmayacak bir sahneye imza atmak her yiğidin harcı değil. O yüzden hem Peter David Bey’i hem de Yıldıray Çınar Bey’i kutluyorum. Sayı da kahkahalar arasında bitiveriyor.Fatih Terim her geri döndüğünde galatasaraylılar nasıl heyecanlanıyorsa öyle heyecanlanmıştım bu kitabı ilk gördüğümde. Okuyunca da gereğinden fazla yüksek beklentilerimin karşılandığını görmek çok şaşırttı beni. Hem Peter David zaten Peter David, hem de Yıldıray Çınar böyle bir isim ile çalışmanın verdiği gazla döktürünce şahane bir kitap çıkmış karşımıza. Gerçekten daha fazla konuşmayayım, hemen gidip okuyun. Ama son bir kere daha Joe Fixit demek istiyorum. Joe Fixit.Kapak: Jordie Bellaire

Peter David & Yıldıray Çınar

Joe Fixit #1

I'm sometimes unsure of where to start when writing an article on Marvel—should I begin by mentioning which Thor movie is this? Or do you need a whole summary for the last 29 MCU movies? Anyways,&nbsp;I love watching Marvel movies in the cinema. Before the pandemic, and ever since the first Avengers movie, I can argue that there are very few MCU movies that I haven't seen in the cinema on the first day. (If you think I'm going to end the sentence with "Because I'm not like other girls™️,"&nbsp;you're deeply wrong because I'm exactly like the other girls.)<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">I don't even like Thor that much</h2>Well, of course, there are some I dislike among all these heroes. To be honest, I wasn't the number one fan of Thor's first movie despite the fact that Natalie Portman was in it. This changed drastically when Taika Waititi became the director for the franchise.Although I got tired of this "Marvel Comedic Universe" perception that I thought started with Guardians of the Galaxy, I knew that Waititi's take on Thor would destroy the following perception:<ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Not everyone is Peter Parker,</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Not every character has to act like a comedic relief at some point,</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Not every Marvel movie has to make anyone laugh at any given serious moment.</li></ul><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Thor: Love and Thunder</h2>I've never got bored with a movie directed by Taika Waititi. In fact, in the middle of all his comedy that suits me, I usually leave the theatre feeling emotional. I wouldn't expect any other comedic sense from a movie that is being told from Korg's narration anyway.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/3/1658882441769.jpeg" width="550" style="width: 100%; max-width: 550px; vertical-align: middle; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.80" fr-original-style="width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">⚡️&nbsp;The Mighty Thor<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">The movie doesn't say anything about Zeus' rapist personality, but provides a reference to the issue of godliness, much like the DC universe.The New Asgard, located in the US, is a complete reflection of the neoliberal culture. Sure, I wouldn't call Taika a Marxist for that reason, but I couldn't help but sit down and say, "Oh, it made me think," as well as having fun.The return of Mjölnir and the story of Dr. Jane's gaining her own Thor power is told in full details. I loved that I learned about his cosmogony. Let me finish by adding what I suggested then, and that I even had a lot of fun with. Goodbye Taika and Thor power.🍿 Editor's note:&nbsp;Many thanks to my dear friends Canan Tırnova and Berk Atias for watching this movie with me. I don't want to watch any Marvel movie with anyone but you.

Fanon

It's all Taika Waititi's fault.

Thor: Love and Thunder

Marvel yazılarına giriş yaparken konuya nereden girmek gerektiğinden bazen emin olamıyorum—bu kaçıncı Thor filmi, onu söylesem iyi olur mu? Yoksa acaba bütün MCU filmleri içinde kaçıncıya denk geliyor, kısa bir özet mi vermek gerek? Bu, bugünün bende yer edecek derdi.Konuya şöyle gireyim madem: Marvel filmlerini sinemada izlemeyi çok seviyorum. Pandemi öncesi, aslında ilk Avengers filminden beri diyeyim, ilk gününde sinemada izlemediğim çok az evren filmi olduğunu iddia edebilirim. (Cümleyi "Çünkü ben diğer kızlar gibi değilim™️," diyerek bitireceğimi sanıyorsanız yanılıyorsunuz çünkü tam olarak diğer kızlar gibiyim.)<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">MCU-sevgi-sıralaması: Thor'u o kadar sevmiyorum</h2>Eh, bu kadar kahraman içinde insanın sevmedikleri de var tabii. Dürüst olmak gerekirse Thor'un ilk filmi—Natalie Portman etkisine rağmen—uzun süre ilgimi çekmemişti. Ta ki filmlerin yönetmen koltuğuna Taika Waititi oturana kadar.&nbsp;Guardians of the Galaxy'le başladığını düşündüğüm bu "Marvel Comedic Universe" algısından sıkılmama rağmen Thor'u Waititi'nin çekmeye başlamasıyla birlikte şu algıyı yıkacağını biliyordum:<ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Herkes Peter Parker değil,</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Her espri her karaktere cuk oturmak zorunda değil,&nbsp;</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Her Marvel filmi bir anda patlayan şakalarla bezeli olmak durumunda değil.</li></ul><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Thor: Love and Thunder</h2>Taika Waititi'nin çektiği bir filmden sıkılarak çıktığım olmadı. Hatta bütün o kendime uygun komedisinin ortasında genelde duygulanarak ayrılıyorum ortamdan.&nbsp;Zaten Korg'un anlatımıyla süren bir hikâyeden başka bir sonuç da beklemezdim.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/3/1658882441769.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.80" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">⚡️&nbsp;The Mighty Thor<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Film, Zeus'un tecavüzcü kişiliğine bir giydirme yapmıyor ama DC evrenine sokar gibi tanrılık müessesesine hafif problemlilik atayabileceğimiz bir gönderme sağlıyor.Kurgu genelinde Yeni Asgard olarak tanıştığımız ABD içerisinde yer alan Nordik mekânı, neoliberal kültürün "Her şeyi paraya ve eğlenceye çevirmemiz lazım," mottosunun tam bir yansıması hatta. Oturup bu yüzden Taika'ya Marksist diyeceğimiz yok ama eğlencelin yanında "Ay, düşündürdü," demeden de geçemedim.Mjölnir'in dönüşü ve Dr. Jane'in kendi Thor gücüne kavuşmasının hikâyesi eksiksiz aktarılmış; kendi kozmogonisini öğrendiğime bayıldım. O zaman önerdiğimi, hatta çok da eğlendiğimi ekleyerek bitireyim.&nbsp;İyi ki varsın Taika ve Thor gücü.🍿 Özel teşekkür: İki gündür ısrarlı sorularıma sonunda "Tamam," diyerek benimle bu filmi sinemada izledikleri için sevgili dostlarım Canan Tırnova ve Berk Atias'a teşekkürlerimle. Sizden başkasıyla Marvel filmi izlemek istemiyorum.

Bunların hepsi Taika Waititi'nin suçu.

Hani 8 Mart kutlamalarına "Yalnız o emekçi kadınların günü," diyenler vardır ya — cümleyi okuduğun gibi bahsi geçen tiplerin aklına geldiğine ve ezber cümlelerini anımsadığına nedense eminim. Belki sen de benim gibi kelimelerinin ardından hissettirdikleri o yamuk gülüşü de hissediyorsun şimdi. Arkadaşına çiçek alırsın karışır, kutlamana da salça olurlar; profeminizmden bahsedersin, "Bu da ayrımcılık değil mi?" diye sorarlar ya onlar. İşte bu yazı, her yıl onlara gıcık olduğum için yazılıyor — ayrıcalıklarını fark edip özgürleşmeyi seçmeyenlere Aksu Bora'nın Kadınların Sınıfı: Ücretli Ev Emeği ve Kadın Öznelliğinin İnşası&nbsp;kitabı pusula olsun istiyorum.Kelimelerimi 8 Mart'ın tarihini anlatarak toparlamaya başlasam aynı klişe noktada hissedeceğimi fark ediyorum — eh, o hâlde 8 Mart 1987'de yayımlanan, Feminist dergisinin ilk sayısından bir kısmı paylaşayım ve Peter Parker'ın amcasının ölümünü birkaç kez izlediğimiz gibi seni sıkmayayım:<img src="https://images.aposto.com/2022/2/2/1646749480807.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.88" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">8 Mart 1987, Feminist dergisi<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Metni sevgili Seda Yılmaz paylaştıktan sonra Ayşe Düzkan'ın Feminist dergisi anılarından birine denk geliyorum, ne şans. Meğer bahsini geçirdiğim manifesto, dergisinin artık kağıtlarına basılıp <a fr-original-style="" href="https://twitter.com/ayseduzka/status/1500880824362999809" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">dağıtılmış</a>; İstanbul'un en ünlü kışlarından birinde, insanların akıllarında yer bulmuş.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Emekçi vurgusu nasıl bağlam dışı kullanılıyor?</h2>Ev işi, kültürel olarak değersizleştiriliyor; ev hizmetleri, kamusal alanda yapılan işlerden farklı değer ve kurallara tabi hâle getiriliyor. Emeği hayaletleştirilen ev hizmetinin ve bu hizmet üzerinden gerçekleştirilen sömürünün kadınlara sanki kadınlık ev üzerinden kurulmuyormuş gibi bir alt metinle dönüşünü gördüğümde şaşırmaya yüzüm yok — patriyarkal düzen bir kez daha ensemizde.<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 0, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 0, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Aksu Bora, ev işi ve yuva işiyle ilgili pratikler çerçevesinde kurulan cinsiyet kimliklerinin, aynı zamanda sınıf, toplumsal statü ve kişisel kimliklerin kurulmasında doğrudan etkili olduğunu ileri sürüyor ve bu nedenle de kadınların ev ve ev işi hakkındaki kişisel anlatılarının, cinsiyet ve sınıfın kurulmasında işveren ve çalışan arasındaki etkileşimi analiz etmenin cinsiyet ve sınıf ilişkilerine bakmak için uygun bir giriş noktası sunduğunu söylüyor.</blockquote>— Gül ÖzyeğinElbette, ev ve ev işleri meselesi de yaş, eğitim, sınıf gibi değişkenlere göre deneyimlerin çokluğuna tabi. Bu, patriyarkal kültürün merkezinde, meselenin ev üzerinden tanımlanıp yeniden üretildiği gerçeğini değiştirmiyor; aynı zamanda bu değişkenlerden bağımsız olarak varolurken "ev" üzerinden kurularak özel alana ve kadınlığa ait algılanıyor.Kitapta "kadınlığın kurucu mekânı" olarak geçen ev, doğuştan yüklenen bir rol olarak ev içi emeğin yükünü kadınlığın sırtına yükleniyor. O hâlde sormak elzem: O&nbsp;zaman hangi kadın emekçi değil ki? Ayrıca kadınlar ev ve ev işleri için emeklerinin karşılığını alıp neden sigortaya bağlanmıyorlar? Ücretli ev hizmeti bir insan hakkı değil mi?

Angst

Dünya Kadınlar Günü'nü kutlarken "emekçi" kelimesine yapılan vurgu neden? Ücretli ev hizmeti bir insan hakkı değil mi?

KADINLARIN SINIFI

<img src="https://images.aposto.com/2021/3/2021-04-17T10:57:38.560Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Marvel’ın ünlü serisi What If? bu kez Ya Spidey Venom kıyafetinden kurtulmak yerine giymeye devam etseydi temasıyla geri döndü. The Silver Coin’in de yazarı olan Chip Zdarsky ve Pasqual Ferry ortaklığıyla çıkan bu 4 sayılık mini serinin ilk sayısı öncelikle Phil Noto imzalı kapağıyla ilgimi çekti. Phil Noto en beğendiğim kapak çizerlerinden biri. Yatak odamın duvarını süsleyen The Unbeatable Squirrel Girl #1 varyantına selamlarımı yolladıktan sonra size de önerim işlerine göz atmanız.Hikayemiz Amazing Spider-Man #258 civarı geçiyor. Bilmeyenler için kısaca açıklayalım; mahallemizin çocuğu Peter Parker, Secret Wars olaylarıyla uzaya gittikten sonra Battleworld adlı gezegende adeta bir gladyatör arenasına düşüyor. Burada uzaylı illet symbiote ile birleştikten sonra dünyaya geri dönüyor. Bu uzaylı illetimiz Spidey’nin siyah kıyafeti olarak vücut buluyor. Fakat bundan habersiz olan Parker, yeni cool siyah kıyafetinin uzaylı bir organizma olduğunu öğrendikten sonra kıyafeti salıyor ve oradan da kötü çocuğumuz Venom doğuyor. Bu hikayede ise Spidey kıyafeti giymeye devam ediyor ve biz de olanları izliyoruz. Peter Parker’ın kabuslarıyla başlayan seri, kabusların en kötüsüne doğru giderken yolda bir kaç tanıdık yüzle karşılaşıyoruz. MJ, Black Cat, Hobgoblin gibi Spidey’nin kendi hikayelerinden tanıdıklarının yanı sıra Fantastik Four’un yarısını da görüyoruz. Hikaye kapkara başlayıp tamamen karanlığa bürünecek belli ki. Daha çok yetişkinlere uygun bir seri olmasının yanında canon olmadığı için de Zdarsky’nin kafasına eseni yapacağı bir seri olacak.Ben öncelikle daha önce bu What If? serisinin yapılmamasına şaşırdım. Sonrasında ise Noto’nun kapağını ve Zdarsky’nin ismini görünce balıklama atladım. What If? serileri kısa ve eğlenceli okumalar oluyor, ona da güvenim tam. Bunların hepsi birleşince güzel bir serinin beni beklediği kesinleşmiş oldu. Şok faktörü yüksek bir seri olacağını da ilk sayıdan öğrendik. Ferry’nin ağları ve symbiote’un uzantılarını kullanımını çok sevdim. Özellikle sayının sonundaki klasık siyah kıyafete getirdiği yeni bakış açısı ise çok hoş olmuş. Alıştığımız arkadaş canlısı komşumuz yerine Batman vari bir Spidey okumak değişik bir deneyim. Siz de bu deneyimi yaşayın isterim.Kapak: Phil Noto

Chip Zdarsky & Pasqual Ferry

Spider-Man: Spider's Shadow #1

<img src="https://images.aposto.com/2021/3/2021-04-03T14:08:37.306Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.66" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Favori örümceklerimizden Silk geri döndü! Maurene Goo’nun yazdığı, Takeshi Miyazawa’nın çizdiği bu yeni Silk serisinde karakterimizin kötü adamları kovaladığı hayatına hızlı bir giriş yapıyoruz. Annenizin favorisi Spider-Man Peter Parker’ı ısıran örümceğin ısırdığı Cindy Moon, Peter ile hemen hemen aynı güçlere sahip. Kötü adamların eline düştükten sonra on yıl boyunca bir depoda hapsedilen Silk, serbest kaldıktan sonra kötüyle olan savaşına kaldığı yerden devam etmişti. Ailesini bulup kardeşini kurtardıktan sonra çoklu evrenin de yok olmasını önlemişti. Şimdi ise biraz daha gündelik hayatından kesitleri okuyoruz.Gazeteci olarak işe başladığı ilk günü gördüğümüz bu sayıda hem iş hayatından hem de süper kahraman hayatından kesitlerle karakterimize güzel bir giriş yapıyoruz. İlk iş gününde incelemeye gittiği bir çete katliamı hakkında yazdığı haberi yanlışlıkla yayınlandıktan sonra patronu Jonah’ı tehlikeye atan Silk istemeyerek de olsa hem kişisel ilişkisi hem de süper kahramanlığın verdiği yetkilere dayanarak kişisel korumalığa soyunuyor. Cindy’ye Peter Parker’a davrandığından kat kat daha iyi davranan J. Jonah Jameson’ın Silk’le olan ilişkisini de görmek gayet keyifli.Daha genç bir kitleye kurgulandığını düşündüğüm bu seriyi ben gayet beğendim. Hem Silk’in ilginç karakteri hem de J. Jonah Jameson’la olan ilişkisi bu seriye başlamak için gayet yeterli. Çizimleri ve diyalogların komikliği bu seriyi okuması aşırı keyifli bir hale getiriyor. Ayakları yere basan ve eğlenceli bir seriye başlamayı düşünüyorsanız size önerim Silk. Buyrun okuyun.Kapak: Stonehouse

Peter Parker ile ilgili hikayeler